🐅 Dział Dynamiki Zajmujący Się Badaniem Ruchu Ciał

Kinematyka, to dział fizyki, który. Kinematyka DRAFT. 7th - 8th grade. 34 times. Physics. Zajmuje się opisem ruchu ciał. Zajmuje się zjawiskami cieplnymi. Ruch względny w dwóch wymiarach. Poznane pojęcia zastosujemy teraz do opisu ruchu względnego na płaszczyźnie. Rozważmy punkt P i dwa układy odniesienia S oraz S ′ . Z każdym układem odniesienia związujemy inny układ współrzędnych, jak pokazano na Ilustracji 4.26. Czasem w żargonie fizycznym te układy odniesienia nazywa się Ponieważ energia kinetyczna ruchu postępowego jest proporcjonalna do kwadratu prędkości E k = m v 2 / 2 E k = m v 2 / 2, a prędkość każdego punktu obracającego się ciała jest inna, sensownym postępowaniem jest znalezienie sposobu na wyrażenie energii kinetycznej obracającego się ciała poprzez prędkość kątową, która ma Jeżeli ciało porusza się ze stałą prędkością, to do opisu jego zachowania najczęściej stosuje się ( I zasadę dynamiki / II zasadę dynamiki / III zasadę dynamiki ). II zasada dynamiki wykorzystywana jest do opisu ciał poruszających się ( ze stałą prędkością / ze stałym przyspieszeniem / ze zmiennym przyspieszeniem ). Dynamika (z gr. δύναμις, dýnamis 'siła; władza') – dział mechaniki zajmujący się ruchem ciał materialnych pod działaniem sił. Głównym zadaniem dynamiki jest opis tego ruchu. Do tego służą trzy rodzaje dynamicznych równań ruchu. Dynamika - pojęcia. Dynamika - dział fizyki zajmujący się badaniem ruchu ciał pod wpływem działających na nie sił. Siła - jest miarą wzajemnego oddziaływania ciał. Siła wypadkowa - jest to siła, która zastępuje działanie innych sił zwanych składowymi. –Dział fizyki zajmujący się badaniem ruchu i równowagi ciał materialnych, ustalaniem ogólnych praw ruchu oraz ich stosowaniem do wyidealizowanych ciał rzeczywistych (punkt materialny oraz ciało doskonale sztywne –ramy, kraty) • Wytrzymałość Materiałów – jest nauką stosowaną, zajmującą się badaniem zjawisk występujących dział fizyki zajmujący się badaniem ruchu ciał bez uwzględniania przyczyn, które ten ruch wywołały. Kliknij w fiszkę, aby ją odwrócić 👆 Temat: Zasady dynamiki Newtona I zasada dynamiki Newtona I zasada dynamiki Newtona: Jeżeli na dane ciało nie działają żadne inne ciała, lub działania innych ciał równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym. Przykłady zastosowania I zasady dynamiki Newtona: Kinetyka odnosi się do gałęzi mechaniki klasycznej, która bada ciała w ruchu pod wpływem momentów i sił, w tym właściwości tych ciał (np. masa, bezwładność). Termin „kinetyka” pochodzi od kineza, co jest greckim słowem oznaczającym „związany z ruchem”. Chociaż termin „kinetyka” został zastąpiony terminem Mechanika klasyczna – dział mechaniki opisujący ruch ciał , wpływ oddziaływań na ruch ciał oraz badanie równowagi ciał materialnych . Mechanika klasyczna oparta jest na prawach ruchu sformułowanych przez Isaaca Newtona, dlatego też jest ona nazywana „mechaniką Newtona” . Mechanika klasyczna wyjaśnia poprawnie zachowanie się większości ciał w naszym otoczeniu. Do tej pory zajmowaliśmy się momentami pędów (i krętami) układów składających się z cząstek punktowych i ciał (brył) sztywnych. Analizowaliśmy też wpływ zewnętrznych momentów sił na zmiany momentów pędu, stosując związek pomiędzy wypadkowym momentem sił zewnętrznych i szybkością zmiany momentu pędu (Równanie 11.10). kbnM2tA. Poniżej znaj­duje się li­sta wszys­tkich zna­lezio­nych ha­seł krzy­żów­ko­wych pa­su­ją­cych do szu­ka­nego przez Cie­bie opisu. dział nauki zajmujący się opisem, klasyfikacją i badaniem kryształów, krystalitów oraz substancji o strukturze częściowo uporządkowanej (na 14 lit.) Zobacz też inne ha­sła do krzy­żó­wek po­do­bne kon­teks­to­wo do szu­ka­ne­go przez Cie­bie opisu: "DZIAŁ NAUKI ZAJMUJĄCY SIĘ OPISEM, KLASYFIKACJĄ I BADANIEM KRYSZTAŁÓW, KRYSTALITÓW ORAZ SUBSTANCJI O STRUKTURZE CZĘŚCIOWO UPORZĄDKOWANEJ". Zna­leź­liśmy ich w su­mie: SKAŁKA, WYROSTEK JARZMOWY, KONTRETYKIETA, SKROMNOŚĆ, MARSZ, ZAPUSTY, WIECZERNICA GÓROLUBKA, KASZUBSKOŚĆ, NIEKONSEKWENCJA, STAROŻYTNICTWO, JĘZYK ARGOBBA, SALAMANDRA MEKSYKAŃSKA, WITRYNA, KOLEGIUM, PAWIAN CZAKMA, WYŚCIG, KLIPER, SPEKTROSKOPIA EMISYJNA, GRUPA ARYLOWA, SALA, ZNAMIĘ BECKERA, WOLEJ, ILUWIUM, RACHUBA, KLESZCZE MIĘKKIE, KABLOOPERATOR, NOSTRYFIKACJA, POJEMNOŚĆ TURYSTYCZNA, SZKOŁA, PM, JAMS, GAŁĄŹ, ZADRAPANIE, POCIĄG EKSPRESOWY, MECHANIKA KWANTOWA, ZIOMKOSTWO, GRA POJEDYNCZA, KALEKA UMYSŁOWY, KINOMANIAK, OBUSTRONNOŚĆ, PROTEST, KOLCZATKA, TELEDACJA, ODLEWNIA, TEORIA REKURSJI, MUS, DYSTORSJA, RZEP, WSPÓŁBRZMIENIE, BLASZKA SITOWA, OLEJ ARACHIDOWY, PRZYWODZICIEL WIELKI, ŁADUNEK ELEKTRYCZNY, POMPIER, OFICER TAKTYCZNY, RUGBY, PACHOŁ, WŁÓKA, 1,2-BENZOCHINON, MUNSZTUK, NIEOBLICZALNOŚĆ, KADŹ ZACIERNA, POLECANKA, BŁĘDNIK KOSTNY, PODZIELNIK, POLITYKA KURSOWA, DZIKUS, KAMIEŃ WĘGIELNY, KŁĄB, PANCERNIK SZCZECINIASTY, SALEP, ZMOTORYZOWANY, MAK NIEBIESKI, MAGENTA, ORTOBENZOCHINON, OPAL, MŁODZIEŻÓWA, SOCJOLOGIA RADYKALNA, NADWRAŻLIWOŚĆ, SZABLA, TEFILIN, KREDYT PODPORZĄDKOWANY, PANNA, PŁOMIEŃ WYLOTOWY, TELEFONIA KOMÓRKOWA, INFILTRACJA, PROKSEMIKA, WSPÓŁWŁASNOŚĆ ŁĄCZNA, MIEJSCE ZAMIESZKANIA, RZADKOŚĆ, KAPLICA, DÉJA VU, MEDYCYNA NUKLEARNA, ROPA, SUTERENA, IRAŃSKI, WIĘZADŁO, TOPONIMIA, KUC POTTOK, PEKARI, NAPIĘTEK, DUBELTÓWKA, STARUNEK, HIGIENA WETERYNARYJNA, SAŁATA, KOLAMINA, ZNACZENIE, SZAFARZ, BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY, ALMANACH, CIOS PONIŻEJ PASA, MUSSAKA, ZAKŁADZINY, PRZECZENIE, METR, CYKL GRANICZNY, CHMURZENIE CZOŁA, KADŹ ZALEWNA, GARDEROBIANA, TERRARYSTYKA, PREPPERS, PISANKA, MECHANIK POKŁADOWY, ŚRÓDBŁONIAK KRWIONOŚNY ZŁOŚLIWY, PLAN SYTUACYJNY, OBUWIE ORTOPEDYCZNE, KRĘG SZCZYTOWY, WIATKA, GRAFIKA, AUDYTORIUM, UBÓJ, FILOZOFIA, KOLEGA, PRAKTYCZNOŚĆ, KINEZJOLOGIA, DZIELNICOWY, CZOŁO LODOWCA, WODY ŚRÓDLĄDOWE, PODNOSZENIE KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH, ŚRODOWISKO, RYNEK KONTESTOWALNY, BANANA SPLIT, FRYZ ARKADOWY, PAKOWACZ, METEOROLOGIA SYNOPTYCZNA, KESON, OPĘTANY, MOTYWIK, FRAZEOLOGIA LOTNICZA, PROGRAM TELEWIZYJNY, OKRUSZEK, BIOENERGOTERAPIA, AEROLIT, CHONDRYTY, JĘZYK, LOS, TURECKI, KULCZYBA, MLECZAJ LEPKI, BRUMBY, RÓŻOWIEC BIAŁY, DYSK KOMPAKTOWY, BRAMOWNICA, ILJIN, KACZKA PIŻMOWA, POLIMORFIZM, JĘZYKI MUNDA, NADWZROCZNOŚĆ, FROTKA, JUBILEUSZ, NOWE ZARZĄDZANIE PUBLICZNE, SZYSZKA, KURONIÓWKA, BRYZA, TEORIA KOLEJEK, BETON ŻUŻLOWY, CYFRONIKA, PARA MINIMALNA, SKLEPIENIE WACHLARZOWE, RZEKOTKA RÓŻNOBARWNA, FRANCUZ, KOSMOGONIA, REBOKSETYNA, KALISZANKA, GŁÓD, STYL KOLONIALNY, HAJS, SZARPANINA, FILOLOGIA GERMAŃSKA, WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE, DEKORATORKA WNĘTRZ, TLENEK, SZEJK, SKÓRZAK, SPORT SAMOLOTOWY, PRZEWLEKŁA OBTURACYJNA CHOROBA PŁUC, PRAWO PODATKOWE, CHIROPRAKTYKA, SZTUBA, ATEMOYA, GRUBA KRESKA, POŻAREK, NEURONAUKA, PATRIARCHALIZM, ŚREŻOGA, KOLANÓWKA, AWANPORT, KORMORAN KRASNOLICY, PERSZERON, ŻALE, STENOGRAF, PETREL, PODKOWA, AREOGRAFIA, ÓSEMKA, KRAJANKA, SUWAK MONGOLSKI, BUT, RAKSLOT, POCISK SMUGOWY, SZAROZIEM, STROFA ALCEJSKA, GLORIETKA, MRÓWNIKI, TOALETA, MIKROBIOLOGIA LEKARSKA, TWORZYWO DO PRODUKCJI CERAMIKI, KAUTOPIREIOFAGIA, GERIATRIA, ĆAKRA, PROFIL LIPIDOWY, HARUSPIK, WIDZOWNIA, NOWOWIERCA, OBRONA HOLENDERSKA, SZTORMLINA, PRZYKWIATEK, ZASTAWA STOŁOWA, KRÓTKOWZROCZNOŚĆ, DRYFTER, INGRESJA MORZA, ART ROCK, WĘZEŁ SA, KOŃ JOMUDZKI, RZEMIEŚLNICZEK, MILICJA, BIEG ALPEJSKI, ZJAWISKO SEEBECKA, TATERNIK, BANKSTER, TEORIA ESTYMACJI, FILOLOGIA GERMAŃSKA, REFREN, MINIMALISTA, WIELOŚCIAN FOREMNY, PRZESZKODA, TELEFONIA, ANTARKTYKA, REKTYFIKACJA SPIRYTUSU, NARYS KLESZCZOWY, SZCZUPAK, PROSZEK DO PRANIA, KAMICA MOCZOWA, KORONKA, KOŁEK, OBRAŹNIK, JĘZYK JAPOŃSKI, PION, CHRZĘSTNIAKOWATOŚĆ ŚRÓDKOSTNA, ZUPKA CHIŃSKA, PUBLIKA, KIR, FOTOGRAFISTA, NIEOPANOWANIE, THOMAS BAYES, KANGUR, INDOEUROPEJCZYK, BOROWINA, SAMOOBRONA POWSZECHNA, REWIZJA NADZWYCZAJNA, ŻOŁĘDNICA, RADYKALIZM FILOZOFICZNY, BYLICA PONTYJSKA, DZIDZIA PIERNIK, FORMUŁA LOGICZNA, UCHYB USTALONY, PACHOŁEK, OSOBA, CEDRZYNIEC KALIFORNIJSKI, JĘZYKI INDOEUROPEJSKIE, NADPOBUDLIWOŚĆ PSYCHORUCHOWA, LAS GRĄDOWY, FIGURA, FUTURYSTYCZNOŚĆ, MAMUT KOLUMBIJSKI, KOŻUSZEK, FORUM, ZAKRĘCENIE SIĘ, CHLOROHEKSYDYNA, SZARPANINA. Ze względu na bar­dzo du­żą ilość róż­nych pa­su­ją­cych ha­seł z na­sze­go sło­wni­ka: - ogra­ni­czy­liśmy ich wy­świe­tla­nie do pier­wszych 300! nie pasuje? Szukaj po haśle Poniżej wpisz odga­dnię­te już li­te­ry - w miej­sce bra­ku­ją­cych li­ter, wpisz myśl­nik lub pod­kreśl­nik (czyli - lub _ ). Po wci­śnię­ciu przy­ci­sku "SZUKAJ HASŁA" wy­świe­tli­my wszys­tkie sło­wa, wy­ra­zy, wy­ra­że­nia i ha­sła pa­su­ją­ce do po­da­nych przez Cie­bie li­ter. Im wię­cej li­ter po­dasz, tym do­kła­dniej­sze bę­dzie wy­szu­ki­wa­nie. Je­że­li w dłu­gim wy­ra­zie po­dasz ma­łą ilość od­ga­dnię­tych li­ter, mo­żesz otrzy­mać ogro­mnie du­żą ilość pa­su­ją­cych wy­ni­ków! się nie zgadza? Szukaj dalej Poniżej wpisz opis po­da­ny w krzy­żów­ce dla ha­sła, któ­re­go nie mo­żesz od­gad­nąć. Po wci­śnię­ciu przy­ci­sku "SZUKAJ HASŁA" wy­świe­tli­my wszys­tkie sło­wa, wy­ra­zy, wy­ra­że­nia i ha­sła pa­su­ją­ce do po­da­nego przez Cie­bie opi­su. Postaraj się przepisać opis dokładnie tak jak w krzyżówce! Hasło do krzyżówek - podsumowanie Najlepiej pasującym hasłem do krzyżówki dla opisu: dział nauki zajmujący się opisem, klasyfikacją i badaniem kryształów, krystalitów oraz substancji o strukturze częściowo uporządkowanej, jest: Hasło krzyżówkowe do opisu: DZIAŁ NAUKI ZAJMUJĄCY SIĘ OPISEM, KLASYFIKACJĄ I BADANIEM KRYSZTAŁÓW, KRYSTALITÓW ORAZ SUBSTANCJI O STRUKTURZE CZĘŚCIOWO UPORZĄDKOWANEJ to: HasłoOpis hasła w krzyżówce KRYSTALOGRAFIA, dział nauki zajmujący się opisem, klasyfikacją i badaniem kryształów, krystalitów oraz substancji o strukturze częściowo uporządkowanej (na 14 lit.) Definicje krzyżówkowe KRYSTALOGRAFIA dział nauki zajmujący się opisem, klasyfikacją i badaniem kryształów, krystalitów oraz substancji o strukturze częściowo uporządkowanej (na 14 lit.). Oprócz DZIAŁ NAUKI ZAJMUJĄCY SIĘ OPISEM, KLASYFIKACJĄ I BADANIEM KRYSZTAŁÓW, KRYSTALITÓW ORAZ SUBSTANCJI O STRUKTURZE CZĘŚCIOWO UPORZĄDKOWANEJ inni sprawdzali również: rusztowanie, które ma zabezpieczać ściany przed zawaleniem , działanie mające na celu zawarcie ugody, najczęściej na szczeblu międzynarodowym , obszar w południowej części Łodzi; miasto w latach 1923-1946, później część łódzkiej dzielnicy Południe (od 1946), następnie dzielnica Ruda (od 1954) i dzielnica Górna (od 1960) , władza, urząd, godność cesarza , wada wymowy charakteryzująca się opuszczaniem głoski r w wyrazie , ten, kto czymś zarządza , bęben w muzyce tureckiej , ostatnia rata do spłaty w okresie kredytowania metodą płatności balonowej, będąca równowartością zaciągniętego zadłużenia , Sagina - rodzaj roślin z rodziny goździkowatych , stan zaburzenia czynności mózgu; określenie potoczne, nieprawidłowe z medycznego punktu widzenia , Arecaceae - rodzina roślin z monotypowego rodzaju arekowce , dodatkowa płetwa sterowa w jachcie ułatwiająca utrzymanie go na kursie Upgrade to remove adsOnly $ in this set (101)mechanika - pyt fizyki zajmujący się badaniem ruchu ciał materialnychmechanika ogólna - pyt ogólnych praw ruchu ciał materialnych i zastosowaniem tych praw do pewnych wyidealizowanych schematów ciał rzeczywistych (pkt materialny, ciało idealnie sztywne)działy mechaniki - pyt statyka, dynamikakinematyka - pyt ilościowe ruchu ciał niezależnie od czynników fizycznych wywołujących ruch (geometria ruchu w czasie)dynamika - pyt ruch ciał materialnych w zależności od sił działających na te ciała (zagadnienia podstawowe dla mechaniki i jej technicznych zastosowań)dzieli się na statykę i kinetykęstatyka - pyt działu dynamiki, gdy działania wywierane na ciało przez siły mogą się wzajemnie znosić (równoważyć) tzn. ciało znajduje się w równowadze*jako pierwsza badanakinetyka - pyt dynamiki dotycząca ruchu ciał materialnych poddanych działaniu siłsiła - pyt oddziaływanie ciał na występować przy bezpośrednim styku ciał lub też na odległośćby scharakteryzować: wartość liczbową, linię działania siły(kierunek), pkt przyłożeniasiła skupiona - pyt. 2gdy siła działa na ciało w pewnym określonym pktsiła powierzchniowa - pyt. 2siła, której działanie jest rozłożone na całej powierzchni ciała materialnego (np. ciśnienie)siła objętościowa/masowa - pyt. 2działanie siły jest rozłożone na całą objętość ciała materialnego (np. siły ciężkości, siły elektrostatyczne i siły magnetyczne)siła wypadkowa - pyt. 2gdy działanie siły powierzchniowej lub objętościowej zastępujemy jedną siłą skupioną przyłożonej w określonym pkt ciałaZasada statyki nr 1 - pyt .3tzw. zasada równoległobokudowolne siły p1,p2 przyłożone do jednego pkt można zastąpić wypadkową siłą R przyłożoną do tegoż pkt i przedstawioną jako przekątna równoległoboku ABCD rozpiętego na tych wektorachZasada statyki nr 2 - pyt .3Dwie siły przyłożone do ciała sztywnego równoważą się tylko wtedy, gdy działają wzdłuż jednej prostej, są przeciwnie skierowane i mają te same wartości liczboweZasada statyki nr 3 - pyt .3działanie dowolnego układu sił przyłożonych do ciała sztywnego nie ulegnie zmianie, gdy do tego układu dodamy lub odejmiemy dowolnych układ sił równoważących się (tzw. układ zerowy)Zasada statyki nr 4 - pyt .3Zasada zesztywnieniaRównowaga sił działających na ciało odkształcalne nie zostanie naruszona przez zesztywnienie tego ciałaZasada statyki nr 5 - pyt .3zasada działania i przeciwdziałaniaKażdemu działaniu towarzyszy równe co do wartości i przeciwnie skierowanie wzdłuż tej samej prostej przeciwdziałanie(jak trzecie prawo newtona dla dowolnego ciała materialnego)Zasada statyki nr 6 - pyt .3, 4zasada oswobodzenia od więzówKażde ciało nieswobodne można myślowo oswobodzić od więzów, zastępując przy tym ich działanie odpowiednimi reakcjami, dalej rozpatrywać można to ciało jako ciało swobodne, podlegające działaniu sił czynnych oraz sił reakcji więzówwięzy, podpory - pyt. 4podpory - więzy w statycewięzy - ograniczenia ruchu ciała nakładane na nie przez inne ciała (np. bez tarcia tzw. idealne)reakcje więzów - siły oddziaływania więzów na podlegające im ciała (reakcje styczne, normalne), siły biernerodzaje więzów - pyt. 4więzy: jedno-, dwustronnewięzy: -wewnętrzne (krępują swobodę ruchu punktów wewnątrz danego ciała)-zewnętrzne (krępują swobodę rozpatrywanego ciała względem układu odniesienia, stwarzane przed podpory i prowadnice)więzy idealne - takie w których nie występuje tarcieprzegub walcowy - pyt. 4ciało osadzone w walcowym stworzniu przechodzący przez kołowy otwór wykonany w tym ciele, siła reakcji (pomijając tarcie) kierunek normalny do powierzchni styku, przechodzi przez oś stworznia (przenosi dwie siły)przegub kulisty - pyt. 4zakończenie w kształcie kuli, która jest osadzona w kulistym łożysku, pomijając siły tarcia siła reakcji przechodzi przez środek kuli (przenosi trzy siły)krępują przemieszczenie, ale pozwalają na obrót wokół dowolnej osipodpora przesuwna (rolkowa) - pyt. 4podpora, która jest zaopatrzona w rolki opór przy przesuwaniu pomijalnie mały, siła reakcji prostopadła do płaszczyzny (przenosi w płaszczyźnie jedną siłę)podpora przegubowa stała - pyt. 4reakcja przechodzi przez pkt A (przenosi w płaszczyźnie dwie siły)cięgno - pyt. 4jeśli ciało jest zawieszona na nieważkim, doskonale wiotkim (nie stawia oporu na zginanie) cięgnie, siłą reakcji wzdłuż cięgna (można tylko rozciągać, nie ściskać)pręty przegubowe - pyt. 4pręty zakończone przegubami, siły reakcji są skierowane wzdłuż osi prętów (pomijając tarcie)zamurowanie - pyt. 4stopnie swobody - pyt. 5liczba niezależnych parametrów dla określnia chwilowego położenia ciała w przestrzenigdy ciało jest całkowicie swobodne ma 6 stopni swobody - 3 ruchy translacyjne w stosunku do osi układu współrzędnych XYZ tzw. ruchy postępowe + 3 ruchy względem osi równoległych do osi układu XYZ tzw. ruch obrotowyprzykładowa ilość stopni swobody - pyt. 5pkt materialny - płaszczyzna 2, przestrzeń 3odcinek na płaszczyźnie -3, w przestrzeni 5ciało sztywne z jednym pkt unieruchomionym w przestrzeni (ruch kulisty) - 3ciało sztywne z dwoma pkt unieruchomionymi (ruch obrotowy) w przestrzeni - 1ciało sztywne w płaszczyźnie - 3 stopnie swobodemoment siły względem pkt - pyt którego wartość bezwględna równa jest iloczynowi wartości liczbowej siły P i ramienia tej siły względem pkt OMoment siły nie zależy od pkt przyłożenia siły na jej linii działaniamoment siły względem osi - pyt przez dowolny pkt osi poprowadzimy płaszczyznę prostopadła do osi, na nią zrzutujemy siły p to moment siły wektora p' względem tego pktmoment siły jako wektor swobodny - pyt. 7gdy mamy parę sił (dwie równe co do wartości siły, równoległe do siebie ale przeciwnie skierowane) to moment pary sił jest wektorem swobodnym tzn, początek wektora M można obrać dowolnie (siły tworzące parę sił na ciało sztywne można zastąpić dowolną parą o tej samej płaszczyźnie działania i takim samym momencie sił więc moment pary sił może być swobodnie wybrany)równoległe przesunięcie sił - pyt. 8Siła, przyłożona w dowolnym punkcie ciała sztywnego, równoważna jesttakiej samej sile, przyłożonej w dowolnie innym punkcie tego ciała iparze sił, której moment równy jest momentowi danej siły względemnowego punktu przyłożeniaredukcja dowolnego układu przestrzennego - układu sił działających w jednej płaszczyźnie do siły i pary sił - pyt. 9siłę przyłożoną do pkt A ciała sztywego możemy zastąpić równą jej siłą przyłożoną do dowolnego pkt O tegoż ciała, dodając jednocześnie parę sił o momencie równym momentowi danej siły względem pkt ORedukcja sił zbieżnych - pyt. 9Zbieżny układ sił ( redukuje się do wypadkowej , której linia działaniaprzechodzi przez punkt zbieżności. Wypadkowa jest równa wektorowigłównemu R, który znajdujemy rysując w skali wielobok sił - ciąg wektorów Pi równoległych do wektorów siłRedukcja układu do siły wypadkowej w pkt O - pyt zastąpimy już siły parą sił, tak ze otrzymujemy moment wypadkowy względem pkt o i sila wypadkowa w pkt O teraz liczymy odległość w jakiej musi znaleźć się wektor wypadkowy przez Mo/R, i dokonujemy dołożenia -R i R, przy czym -R jest do pkt O, otrzymamy tylko siłę wypadkowa R w punkciedowolny układ sił redukowany do siły i pary sił - pyt. 9dowolny układ sił działających na ciało sztywne można zastąpić siłą R przyłożoną do dowolnie wybranego środka redukcji O, równą geometrycznej sumie wszystkich sił układu, oraz parą sił o momencie Mo, równym sumie geometrycznej momentów tych sił względem środka OPrzestrzenny układ sił zbieżnych - warunek równowagi pyt. 10W ogólnym przypadku sił działających na ciało sztywne równowaga możliwa jest tylko wtedy, gdy suma geometryczna tych sił jest równa zeru i gdy suma geometryczna ich momentów względem dowolnie wybranego pkt ) jest także równa równań równowagipłaski układ sił zbieżnych - warunek równowagi - pyt. 10Aby dowolny układ sił o liniach działania leżących w jednej płaszczyźnie był w równowadze, suma geometryczna tych sił oraz suma algebraiczna ich momentów względem dowolnie wybranego pkt tej płaszczyzny muszą być równe zero(lub suma wzdłuż jednej osi i momenty względem dwóch pkt lub momenty względem trzech pkt)Środek sił równoległych - pyt. 11pkt posiadający tę własność, że przechodzi przez niego stale wypadkowa danego układu sił równoległych, niezależnie od kierunku sił (przy niezmiennych pkt przyłożenia i wartościach sił)tarcie - pyt. 12powstawanie sił stycznych do powierzchni styku ciałtarcie ślizgowe - pyt. 12rodzaj tarcia, przy którym prędkości obu ciał w pkt ich wzajemnego styku są różne(tarcie kinematyczne) lub gdy ciała spoczywają względem siebie , a istnieje siła dążąca do ich wzajemnego przesunięciatarcie toczne - pyt. 12rodzaj tarcia, przy którym podczas ruchu ciał ich prędkości wzajemnego styku są równe, a czas trwania styku (w ciele idealnie sztywnym) =0(zwykle ruch jednego ciała względem drugiego sprowadza się do obrotu ciała wokół osi przechodzącej przez pkt styku i leżącej na płaszczyźnie stycznej do ruchu obrotu obu ciał)ruch postępowy ciała sztywnego - wszystkie punkty ciała sztywnego doznają tego samego przesunięciaCiało sztywne w ruchu postępowym ma trzy stopnie swobody,Wektory prędkości wszystkich punktów są jednakowe i tworzą pole wektorowe prędkościruch obrotowy ciała sztywnego - unieruchomimy dwa pkt ciała sztywnego wszystkie pkt leżące na osi łączącej te pkt są nieruchome, pozostałe pkt poruszają się po okręgach w płaszczyznach prostopadłych do osi obrotu o środkach w niej leżącychruch płaski - podczas którego wszystkie punkty ciała poruszają się w płaszczyznach równoległych do pewnej nieruchomej płaszczyznyruch płaski, metoda 1 - płaski można przedstawić jako ruch postępowy bieguna (który należy do ciała sztywnego i może być dowolnie wybrany) oraz ruch obrotowy dookoła biegunaruch płaski, metoda 2 - płaski można przedstawić jako ruch obrotowy wokół chwilowego środka obroturuch płaski prędkość, metoda 1 - 14., płaski przyspieszenie, metoda 1 - 14., środek obrotu - prędkość, metoda 2 - środek przyspieszeń wyznaczenie tego pkt, metoda 2 - środek przyspieszeń - jak znany już pkt, metoda 2 - złożony - definicja - bezwględna w ruchu złożonym - w ruchu bezwględnym - - w ruchu bezwględnym - - coriollisa - ruch złożony - 18., kulisty - taki ruch ciała sztywnego,w którym jeden punkt jest unieruchomionytory wszystkich punktów leżą na powierzchniach kul o środku w punkcie unieruchomionymciało może się obrać dookoła osi przechodzącej przez punkt nieruchomy zwany środkiem ruchu kulistegowystępują trzy stopnie swobodyopis ruchu kulistego - opisu ruchu kulistego przyjmujemy dwa układy odniesienia o początku w pkt nieruchomym- układ nieruchomy XYZ - układ związany z ruchomym ciałem sztywnymwłasności ruchu kulistego - ma trzy stopnie swobody- pomiędzy dwoma bardzo bliskimi położeniami można ten ruch przedstawić jako obrót dookoła osi chwilowego obrotu-chwilowa oś obrotu przechodzi przez dwa pkt które w danej chwili pozostają w spoczynku, tj. środek ruchu kulistego i pkt, który jest w danym momencie nieruchomyprędkość w ruchu kulistym - w ruchu kulistym - do pytania wyżejprzyspieszenie w ruchu kulistym - Eulera - wyznaczyć środek sił równoległych - ciężkości - to środek sił równoległych, którymi są siły ciężkości tzn. siły przyciągania cząstek ciała materialnego przez kulę ziemskąSiły ciężkości - siły objętościowewypadkowa sił ciężkości leży stale w środku ciężkości, niezależnie od położenia ciałaliczenie środka ciężkości - masyśrodek masy/ciężkosci - przypadki szczególne, bryła jednorodnaJeśli bryła ma płaszczyznę symetrii to środek masy leży na tej płaszczyźniejeśli bryła ma dwie płaszczyzny symetrii to środek masy leży na osi przecięcia się tych dwóch płaszczyznjeśli bryła ma trzy osie symetrii to środek masy leży w pkt przecięcia się tych płaszczyznśrodek ciężkości figury płaskiej - bezwładności - ciężkości figury płaskiej - znamy wartości sił ciężkości i ich środki, metodą wieloboku sznurowanego można wyznaczyć położenie punktu środka ciężkości całego układu. Najpierw wielobok sznurowany na siłach rzeczywistych, potem obrót o 90 stopni i gotowewyznaczanie siły wypadkowej i jej punktu przyłożenia - metoda wieloboku sznurowanegotw. Steineramoment bezwładności bryły sztywnej względem dowolnej osi jest równy sumie momentu bezwładności względem osi równoległej do danej i przechodzącej przez środek masy bryły oraz iloczynu masy bryły i kwadratu odległości między tymi dwiema osiamimomenty bezwładności figur złożonych - bezwładności figur złożonych są sumą momentów bezwładności prostych figur złożona może składać się z figur „pełnych" oraz „pustych". Przy sumowaniu momentów bezwładności figury „puste" uważa się za figury z ujemnymi polami bezwładności niektórych figur płaskichzasada d'alemberta - celu sprowadzenia dynamicznych układów ruchu Newtona do statycznych d'alambert wprowadził siły bezwładnościZ zasady d'alemberta wynika ze suma sił zewnętrznych, wewnętrznych i bezwładności danego układu punktów materialnych, a także suma momentów względem punktu stałego(lub środka masy) jest równa 0zasada d'alemberta - formułka - czasie ruchu dowolnego układu punktów materialnych siły rzeczywisty działające na ciało równoważą się w każdej chwili z odpowiednimi siłami bezwładnościI zasada dynamiki newtona - bezwładności (własność punktu materialnego polegająca na zachowaniu stanu ruchu jednostajnego lub stanu spoczynku, gdy nie działa żadna siła - ta własność to bezwładność)punkt materialny, na który nie działa żadna siła, pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowymII zasada dynamiki Newtona - punktu materialnego jest proporcjonalne do siły działającej na ten punkt i ma kierunek siłyz tego prawo wynika równanie dynamiczne mp=P, m - masa, miara bezwładności punktu materialnegoIII zasada dynamiki Newtona - wzajemnego oddziaływania dwóch punktów materialnych są równe co do wartości bezwględnej i są przeciwnie skierowane wzdłuż prostej łączącej dwa punktyEnergia kinetyczna układu punktów materialnych- tw. Koeniga - kinetyczna układu punktów materialnych jest równa sumie energii kinetycznej, jaką miałby punkt materialny o masie całego układu, poruszający się z prędkością środka masy, oraz energii kinetycznej tego układu w jego ruchu względem środka masyEnergia kinetyczna ciała sztywnego - kinetyczna ciała sztywnego jest równa sumie energii kinetycznej ruchu postępowego z prędkością równą prędkości środka masy i energii kinetycznej ruchu postępowego z prędkością równą prędkości środka masy i energii kinetycznej w chwilowym ruchu obrotowym ciała względem jego środka masytwierdzenie energetyczne - energii kinetycznej ciała sztywnego w skończonym przedziale czasu równy jest sumie prac, które wykonały w tym samym czasie wszystkie siły zewnętrzne działające na to ciałopraca (po torze krzywoliniowym) - stałej co do wartości i kierunku siły na prostoliniowym przesunięciu jest to iloczyn skalarny wektora siły P i wektora s punktu jej przyłożeniapraca sił potencjalnych - potencjalna układu znajdującego się w polu sił ciężkości równa jest iloczynowi ciężary tego układu i wzniesieniu jego środka masy nad dowolnie obrany poziomL=Vo-V=mg(zo-z)=mghZasada zachowania energii mechanicznejgdy na układ punktów materialnych działają siły zachowawcze, wówczas suma energii kinetycznej i energii potencjalnej tego układu jest wielkością stałąPęd, pkt materialny - ruchu punktu materialnegowektor, iloczyn masy i prędkościpochodna geometryczna względem czasu pędu jest równa sile działającej na dany punkt materialnyzasada zachowania pędu pkt materialny - na punkt materialny nie działa żadna siła lu działają siły równoważące się wówczas pęd tego punktu jest wielkością stałąprzyrost pędu pkt materialny - geometryczny pędu w pewnym przedziale czasu jest równy popędowi sił działającym w tym przedziale czasupęd układu punktów materialnych - względem czasu układu punktów materialnych jest równa sumie geometrycznej wszystkich sił zewnętrznych działających na punkty tego układupęd układu punktów materialnych jest równy iloczynowi masy całkowitego układu i prędkości jego środka masyzasada zachowania pędu - układ punktów materialnych - układ jest izolowany (na ukłąd nie działają żadne siły zewnętrzne lub się równoważą)przyrost pędu - układ punktów materialnych - pędu układu punktów materialnych w skończonym przedziale jest równy popędowi sumie geometrycznej sił zewnętrznychkręt układu punktów materialnych sumy geometrycznej momentów wszystkich pędu wszystkich układów materialnych należących do rozpatrywanego układupochodna względem dowolnej ososi jest równa sumie momentów względem tej samej osi wszystkich sił zewnętrznychzasada zachowania krętu - momenty wszystkich sił zewnętrznych względem bieguna(nieruchomego) są równe zeru, wówczas kręt układu względem tego bieguna nie ulega zmianiekręt ciała sztywnego - ciała materialnego względem osi obrotu równy jest iloczynowi momentu bezwładności względem osi obrotu i prędkości kątowej ciałapochodna krętu ciała po czasie jest równa sumie wszystkich momentów pędu działające na to ciałomoment pędu/kręt pkt materialnego - dynamiczne ruchu obrotowego ciała sztywnegoIloczyn momentu bezwładności ciała względem osi obrotu i przyspieszenia kątowego jest równy sumie momentów względem osi obrotu wszystkich sił zewnętrznychOther sets by this creatorpreposition79 termsMisiaB99CAE VOCABULARY - 206 termsMisiaB99CAE trios 23 termsMisiaB99CAE - trios171 termsMisiaB99Related questionsQUESTIONWhat are the three basic types of chemical bonds? What happens to electrons in the bonding atoms in each type?14 answersQUESTIONWhat is the caste system based off of?15 answersQUESTIONWhich metal is most likely to form more than one kind of positively charged ion?15 answersQUESTIONIn a nuclear power plant, what is used to change water into steam?15 answers zapytał(a) o 15:54 krzyżówka z fizyki, pytania. odpowiesz? to 2 gimnazjum jak coś. 1. stała w ruchu jednostajnym. 2. dział fizyki zajmujący się badaniem przyczyn ruchu 3. ma wartość stałą w ruchu jednostajnie przyspieszonym 4. jej miarą jest masa 5. zmiana położenia ciała względem układu odniesienia (dobra, wiem że to ruch) 6. jest nim siła, przesunięcie, prędkość. dam naj pierwszej DOBREJ odpowiedzi. To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź Soul95 odpowiedział(a) o 18:49: 1. prędkość 2. dynamika albo kinematyka(zależy ile liter) 3. przyspieszenie 4. bezwładność 5. ruch 6. wektor Odpowiedzi agusia80 odpowiedział(a) o 15:59 1. prędkość (kinematyka?) 3. kinematyka 4. energia (bezwładność?) 5. ruch prostoliniowy 6. wielkość wektorowa. blocked odpowiedział(a) o 16:01 1. prędkość 2. dynamika 3. przyspieszenie 4. ciało 5. ruch 6. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Definicja DynamikaCo to jest DYNAMIKA: dynamikadział mechaniki zajmujący się badaniem ruchu ciał materialnych pod wpływem działających na nie siłDefinicja Detektor:Co to jest detektor urządzenie poświęcone do wykrywania, na przykład drgań, które przetworzone są na dowolne sygnały elektryczne Dawka Ekspozycyjna:Co to jest miara liczby par jonów, utworzonych poprzez promieniowanie gamma, rentgenowskie albo elektromagnetyczne, w jednostce masy ośrodka. Jednostką dawki w układzie SI jest kulomb na kilogram (1 C·kg-1 Dziura Ozonowa:Co to jest region w warstwie atmosfery ziemskiej (ozonosferze), gdzie wystąpiło pomniejszenie zawartości ozonu w rezultacie powiększenia stężenia aerozoli technicznych w atmosferze. Warstwa ozonu pochłania Detekcja:Co to jest detekcja wykrywanie, na przykład cząstek jonizujących jest Dynamika znaczenie w Słownik fizyka D . Dodano: 9 września 2019Autor:Admin Multimedialny kurs fizyki mechanika klasyczna Mechanika klasyczna – dział mechaniki w fizyce opisujący ruch ciał (kinematyka), wpływ oddziaływań na ruch ciał (dynamika) oraz badaniem równowagi ciał materialnych (statyka). Mechanika klasyczna oparta jest na prawach ruchu (zasadach dynamiki) sformułowanych przez Isaaca Newtona, dlatego też jest ona nazywana "mechaniką Newtona". Mechanika klasyczna wyjaśnia poprawnie zachowanie się większości ciał w naszym otoczeniu. Do końca XIX wieku mechanika klasyczna była uznawana za teorię dokładną, na początku XX wieku okazała się niepoprawna w niektórych sytuacjach. W celu wyjaśnienia niezgodności powstały nowe działy mechaniki: • mechanika relatywistyczna wraz z jej teoriami – ogólną teorią względności i szczególną teorią względności, opisujące zachowanie się obiektów poruszających się z prędkością porównywalną z prędkością światła, • mechanika kwantowa opisującą zachowanie się mikroskopijnych obiektów (cząsteczki, atomy, cząstki elementarne). Wymienione teorie w pewnym sensie obalają mechanikę klasyczną, choć są zbudowane na jej bazie pojęciowej i ją uzupełniają. Pomimo to, mechanika klasyczna jest nadal bardzo użyteczna, ponieważ: • jest prostsza w stosowaniu niż inne teorie, • z pewnymi przybliżeniami może być stosowana w szerokim zakresie, • stanowi podstawę pojęciową dla innych teorii. Mechanika klasyczna może być używana do opisu ruchu zarówno obiektów rozmiaru człowieka (np. piłka, samochód), jak i wielu astronomicznych obiektów (np. planety, galaktyki), a także obiektów mikroskopijnej wielkości (np. cząsteczek organicznych, a nawet w przybliżeniu i w ograniczonym zakresie do cząstek elementarnych). Przykładowo: ruch elektronu wynikający z mechaniki klasycznej poprawnie opisuje działanie mikroskopu elektronowego, dopiero do wyjaśnienia ograniczeń rozdzielczości mikroskopu elektronowego potrzebujemy odwołania do mechaniki kwantowej, a wyjaśnienie działania mikroskopu elektronowego z użyciem pojęć mechaniki kwantowej byłoby trudne. W ostatnich latach wzrastającym zainteresowaniem cieszy się dział mechaniki klasycznej, a mianowicie dynamika nieliniowa. Kluczowym pojęciem jest tu chaos, a głównym narzędziem – nieliniowe równania różniczkowe i iteracyjne. W mechanice klasycznej można wydzielić poddziedziny: • kinematyka – opisująca ruch jako zagadnienie geometryczne, • statyka – zajmująca się ciałami nie poruszającymi się i warunkami pozostania ciał w spoczynku (równowadze), • dynamika – opisująca ruch ciał oraz zmiany ruchu ciał pod wpływem oddziaływań. Kinematyka (gr. kínēma "ruch") - dział mechaniki zajmujący się badaniem geometrycznych właściwości ruchu ciał bez uwzględniania ich cech fizycznych (np. masy) i działających na nie sił. W zależności od właściwości badanych obiektów dzieli się na: kinematykę punktu materialnego i bryły sztywnej oraz kinematykę ośrodków ciągłych (odkształcalnego ciała stałego, cieczy i gazów). Pojęcie ruchu - aby opisać ruch jakiegokolwiek ciała, należy ustalić, jak zmienia się jego położenie względem innego ciała, które uznajemy za układ odniesienia. Gdy taka zmiana położenia nie zachodzi, dane ciało znajduje się w spoczynku względem tych ciał (w tym układzie odniesienia). Symbole wielkości kinematycznych i ich jednostki • • v - prędkość (m/s - metr na sekundę) a - przyspieszenie (m/s² - metr na sekundę do kwadratu) s - droga (m - metr) t - czas (s - sekundy) Prędkość- definiujemy jako zmianę położenia ciała w jednostce czasu. Prędkość stała: Jeżeli wskazania prędkościomierza samochodu nie zmieniają się to oznacza, że samochód porusza się ze stałą prędkością v, i jeżeli w pewnej chwili t 0 znajdował się w położeniu x 0 to po czasie t znajdzie się w położeniu x: skąd Zależność między położeniem x i czasem t pokazana jest na rysunku poniżej dla dwóch ciał (np. pojazdów). Jak wynika ze wzoru (2. 1) nachylenie wykresu x(t) przedstawia prędkość danego ciała. Różne nachylenia wykresów x(t) odpowiadają więc różnym prędkościom. Prędkość v (wektor) może być dodatnia albo ujemna; jej znak wskazuje kierunek ruchu. Wektor v dodatni - ruch w kierunku rosnących x, ujemny to ruch w kierunku malejących x. Prędkość chwilowa: Gdy samochód przyspiesza lub hamuje to wskazania prędkościomierza zmieniają się i nie możemy mówić o "jednej" stałej prędkości. Prędkość zmienia się i w każdej chwili jest inna. Nie można wtedy stosować wzoru (2. 1) chyba, że ograniczymy się do bardzo małych wartości x - x 0 (Δx) czyli również bardzo małego przedziału czasu Δt = t - t 0 (chwili). Prędkość chwilową w punkcie x otrzymamy gdy Δt dąży do zera: Tak definiuje się pierwszą pochodną więc: Prędkość chwilowa jest pochodną drogi względem czasu Nachylenie krzywej x(t) ponownie przedstawia prędkość v, a znajdujemy je (zgodnie z definicją pochodnej) jako nachylenie stycznej do wykresu x(t), w danym punkcie tj. dla danej chwili t (rysunek poniżej). Nachylenie krzywej x(t) jest prędkością chwilową Prędkość średnia: Często określenie zależności x(t) nie jest możliwe, np. przy oszacowaniu czasu dojazdu do wybranej miejscowości nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkich parametrów podróży wpływających na prędkość takich jak natężenie ruchu, konieczność ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym itp. Posługujemy się wtedy pojęciem prędkości średniej. Prędkość średnia ciała w przedziale czasu t jest zdefiniowana jako: Wzory ogólne: Prędkość Przyspieszenie Statyka - drugi po kinetyce dział dynamiki (będącej działem mechaniki), zajmujący się równowagą układów sił działających na ciało pozostające w spoczynku lub poruszające się ruchem jednostajnym i prostoliniowym. W przeciwieństwie do kinetyki, statyka zajmuje się zrównoważonymi układami, w których nie powstają siły bezwładności. Jeżeli układ sił działających na ciało spełnia I. zasadę dynamiki Newtona to ciało nie doznaje przyśpieszenia i pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym i prostoliniowym. Takie ciało nazywa się statycznym lub mówi się o nim, że zachowuje się statycznie. Opisem działających na nie sił zajmuje się statyka. W przeciwnym przypadku mamy do czynienia z dynamiką: ciało doznaje przyśpieszenia zmieniającego prędkość lub kierunek jego ruchu - pojawiają się siły bezwładności. Statyka oprócz ciał stałych zajmuje się m. in. równowagą cieczy (hydrostatyka) i gazów (aerostatyka). Jednym z najogólniejszych twierdzeń dotyczących równowagi punktów materialnych jest zasada Lagrange'a. Zasada Lagrange'a (także zasada prac wirtualnych lub zasada prac przygotowanych) – podstawowe twierdzenie statyki dotyczące równowagi układu punktów materialnych. Mówi ona, że w położeniu równowagi dla dowolnego małego przesunięcia punktów układu zgodnego z więzami suma prac wykonanych nad układem przy tym przesunięciu przez siły zewnętrzne jest zerowa. W postaci matematycznej zasada wyrażona jest następująco: dany jest układ N puntów materialnych. Położenie układu w przestrzeni konfiguracyjnej opisywane jest przez wektor x o współrzędnych Składowe wypadkowej siły zewnętrznej działającej na układ oznaczmy przez: Dodatkowo ruch układu jest ograniczony przez więzy opisywane przez n równań W takiej sytuacji warunkiem koniecznym i wystarczającym na to, by pewien, spełniający równania więzów, punkt przestrzeni konfiguracyjnej był punktem równowagi układu, jest by w punkcie tym zachodziło: dla dowolnych liczb δxj spełniających warunki: Pojęcia podstawowe: 1. Siła - wynik wzajemnego, mechanicznego oddziaływania na siebie ciał. Siła jest wielkością wektorową. Siła może być skupiona (w punkcie) lub rozłożona (wzdłuż linii, na powierzchni lub w objętości). 2. Więzy - warunki (najczęściej geometryczne) ograniczające swobodę poruszania się ciała. 3. Stopień swobody - możliwość wykonywania przez ciało ruchu (przesuwnego translacyjnego lub obrotowego - rotacyjnego), którą odbiera odpowiednio nałożony, pojedynczy więz. Większość operacji w statyce dokonuje się na siłach, ich rzutach na wybrane kierunki oraz na wypadkowych układu sił. Siła skupiona jest wielkością wektorową więc operacje na siłach można wykonać wykreślnie za pomocą wektorów. Obowiązują tu zasady dodawania, odejmowania i mnożenia wektorów. Siła, tak jak reprezentujący ją wektor, ma następujące cechy: • określony kierunek (nie mylić ze zwrotem) - kierunek prostej, wzdłuż której działa • zwrot - taki jak wskazuje strzałka wektora. • określoną wartość - długość wektora (moduł). • punkt przyłożenia. Aksjomaty statyki : Aksjomat 1 Dwie siły przyłożone do ciała sztywnego równoważą się wzajemnie, jeżeli mają jednakowe wartości (moduły długości wektorów), działają wzdłuż jednej prostej i mają przeciwne zwroty (czyli zerowa jest ich suma wektorowa - ich wypadkowa). Ten aksjomat wykorzystuje się do sprawdzenia, czy ciało jest w równowadze (spoczynku) pod działaniem układu dwóch sił lub układu sił dających się zredukować (zgodnie z aksjomatem 3 - za pomocą kolejnych wypadkowych) do dwóch sił. Aksjomat 2 Jeżeli do układu sił dodamy lub odejmiemy układ sił równoważny zeru (spełniający aksjomat 1), to działanie na ciało wyjściowego układu sił nie ulegnie zmianie. Czasami ułatwia to operację na wektorach sił bez zmiany równowagi ciała, na które one działają. W warunku równowagi sumy rzutów sił na dowolny kierunek, oprócz składników odpowiadających rzutom wyjściowego układu sił, po obu stronach równania wystąpią również składowe odpowiadające dodanym (lub odjętym) siłom. Przeniesienie ich na jedną stronę równania spowoduje ich wyzerowanie, dając równanie identyczne jak dla układu wyjściowego. Aksjomat 3 Wypadkowa dwóch sił przechodzi przez punkt ich przecięcia i wyraża się długością przekątnej równoległoboku zbudowanego na tych siłach (wypadkowa dwóch sił jest wektorową sumą swoich dwóch składowych). Dzięki temu aksjomatowi analizę równowagi układu wielu sił można uprościć do równowagi kilku ich wypadkowych. W przypadku szczególnym składowe są równoległe a ich kierunki nie pokrywają się. Wówczas ich przecięcie znajduje się w punkcie niewłaściwym w nieskończoności a określenie ich wypadkowych jest trudniejsze - prowadzi np. do siły i momentu. Aksjomat 4 Wszelkiemu działaniu siły odpowiada równe i przeciwne skierowane przeciwdziałanie (wówczas układ pozostaje statyczny). Ten aksjomat wykorzystuje się do poszukiwania kierunku, zwrotu, wartości lub punktu przyłożenia siły (np. wypadkowej sił reakcji), która zrównoważy inną, działającą na ciało siłę (lub wypadkową innego układu sił). Aksjomat 5 Równowaga ciała odkształcalnego nie zostanie naruszana jeżeli to ciało stanie się ciałem sztywnym. W statyce konstrukcji przyjmuje się tzw. zasadę zesztywnienia. Upraszcza ona badanie równowagi konstrukcji pod działaniem obciążeń, tak, jakby obciążenie powodowało odkształceń a konstrukcja pozostawała w tzw. konfiguracji pierwotnej. Stosując takie założenie wyznacza się reakcje podpór i siły wewnętrzne, które dopiero w dalszej kolejności umożliwiają określenie deformacji konstrukcji - jej odkształceń i przemieszczeń. Przemieszczenia konstrukcji wiążą się także ze zmianą położenia jej obciążeń. Układając dla tak wyznaczonej konfiguracji odkształconej warunki równowagi szacuje się błędy obliczeń konstrukcji jako ciała sztywnego. W większości przypadków konstrukcji - wykonanych z materiałów tak sztywnych jak stal czy beton - uzyskuje się zadowalające wyniki. Jeżeli jednak błędy są za duże mówi się o konstrukcji nieliniowej geometrycznie a obliczone przemieszczenia traktuje jako pierwsze oszacowanie. Następne, lepsze przybliżenie otrzymuje się z warunków równowagi dla tej pierwszej konfiguracji odkształconej. Wyniki tych obliczeń określają nową konfigurację konstrukcji a iteracyjne powtarzanie czynności pozwala na uzyskanie wymaganej dokładności. Aksjomat 6 Ciało nieswobodne możemy traktować jak ciało swobodne jeżeli myślowo uwolnili się je od więzów, zastępując ich działanie odpowiednimi reakcjami. W statyce konstrukcji ten aksjomat wykorzystuje się do wyznaczenia sił reakcji więzów, jako sił biernych, powstałych w więzach podporowych i wewnętrznych na skutek działania sił czynnych - obciążeń. Warunki równowagi: Zadaniem statyki jest badanie równowagi sił działających na ciało. Umożliwia to sprawdzenie, czy ciało pod działaniem sił jest statyczne albo określenie wartości sił lub innych wielkości tak, aby ciało pozostało statyczne (pozostało w spoczynku lub poruszało się jednostajnie i prostoliniowo - I. zasada dynamiki Newtona). Tym celom służą warunki równowagi statycznej (nie uwzględniającej sił bezwładności): -sumy rzutów sił na wybrane kierunki, -sumy momentów sił względem wybranych punktów. Dynamika – dział mechaniki zajmujący się ruchem ciał materialnych pod działaniem sił. Głównym zadaniem dynamiki jest opis ruchu ciał pod działaniem samych sił. Do tego służą trzy rodzaje dynamicznych równań ruchu. W zależności od tego, jakim modelem mechanicznym dynamika się zajmuje, wyróżniamy dynamikę punktu materialnego, bryły sztywnej, dynamikę płynów itp. Ogólne zasady dynamiki sformułował Newton, w swoim dziele "Principia" – były to trzy zasady dynamiki rządzące ruchem ciał (punktów materialnych). Zasady dynamiki Newtona: Podstawowa teoria, która pozwala przewidywać ruch ciał, składa się z trzech równań, które nazywają się zasadami dynamiki Newtona. Sformułowanie pierwszej zasady dynamiki Newtona: Ciało, na które nie działa żadna siła (lub gdy siła wypadkowa jest równa zeru) pozostaje w spoczynku lub porusza się ze stałą prędkością po linii prostej. Siła wypadkowa Fwyp jest sumą wektorową wszystkich sił działających na ciało. Jeżeli Fwyp = 0 to również przyspieszenie ciała a = 0, a to oznacza, że nie zmienia się ani wartość ani kierunek prędkości tzn. ciało jest w stanie spoczynku lub porusza się ze stałą co do wartości prędkością po linii prostej. Zgodnie z pierwszą zasadą dynamiki nie ma rozróżnienia między ciałami spoczywającymi i poruszającymi się ze stałą prędkością. Nie ma też różnicy pomiędzy sytuacją gdy nie działa żadna siła i przypadkiem gdy wypadkowa wszystkich sił jest równa zeru. Sformułowanie drugiej zasady dynamiki Newtona: Tempo zmian pędu ciała jest równe sile wypadkowej działającej na to ciało. Dla ciała o stałej masie sprowadza się to do iloczynu masy i przyspieszenia ciała. Sformułowanie trzeciej zasady dynamiki Newtona: Gdy dwa ciała oddziałują wzajemnie, to siła wywierana przez ciało drugie na ciało pierwsze jest równa i przeciwnie skierowana do siły, jaką ciało pierwsze działa na drugie. Pierwsza zasada dynamiki wydaje się być szczególnym przypadkiem drugiej bo gdy a = 0 to i Fwyp = 0. Przypisujemy jej jednak wielką wagę dlatego, że zawiera ważne pojęcie fizyczne: definicję inercjalnego układu odniesienia. Pierwsza zasada dynamiki stwierdza, że jeżeli na ciało nie działa żadna siła (lub gdy siła wypadkowa jest równa zeru) to istnieje taki układ odniesienia, w którym to ciało spoczywa lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym. Taki układ nazywamy układem inercjalnym. Układy inercjalne są tak istotne bo we wszystkich takich układach ruchami ciał rządzą dokładnie te sama prawa. Większość omawianych zagadnień będziemy rozwiązywać właśnie w inercjalnych układach odniesienia. Zazwyczaj przyjmuje się, że są to układy, które spoczywają względem gwiazd stałych ale układ odniesienia związany z Ziemią w większości zagadnień jest dobrym przybliżeniem układu inercjalnego. Ponieważ przyspieszenie ciała zależy od przyspieszenia układu odniesienia (od przyspieszenia obserwatora), w którym jest mierzone więc druga zasada dynamiki jest słuszna tylko, gdy obserwator znajduje się w układzie inercjalnym. Inaczej mówiąc, prawa strona równania F = ma zmieniałaby się w zależności od przyspieszenia obserwatora. Pierwsza i druga zasada dynamiki Newtona w oryginalnym wydaniu Principia Mathematica z 1687 r. Autorzy: Łukasz Sapieja, Marek Serwata gr 404 B

dział dynamiki zajmujący się badaniem ruchu ciał